1

بالاخره نوشتم.

تصمیمی که در هر لحظه شاد و ناشاد زندگیم گرفتم، نشد و بدهکارش بودم.

این روزها قوی تر شده ام. وقتی شروع کردم، بعد از مدت ها ننوشتن برخلاف تصورم چرکنویس یادداشت هایم به سرعت سیاه شد.

   . . . . .

آذرماهی که گذشت آماده بودم برای پذیرایی از مهمانی عزیز، اما میزبان مهمان سرزده و ناخوانده ای شدم که همیشه با من است. از آن زمان با او فکر می کنم، با او حرف می زنم و با او تصمیم می گیرم. گاهی اوقات او از من جلوتر است و گاهی اوقات من تلاش می کنم برای کنارآمدن با بدقلقی هایش، مثل کودکی که چندقدم از مادرش عقب مانده و می نشیند و گریه می کند تا محبت مادر را به خود جلب نماید و مادر ناچارا باز می گردد، مهمان من نیز گاه قهر می کند و بچه می شود و مرا از راه رفتن و ادامه راه بازمی دارد.

من بازمی گردم و دستش را می گیرم و با هم می رویم، هرچند کند، هرچند آهسته و هرچند ناتوان.....