قدر می دانم

هرسال وقتی به این شب های ثلاثه قدر می رسیدم پر بودم از استرس و مسیر اشتباهی که فکر می کردم درست ترین و بهترین است و در دلم همه خواب زده ها را شماتت می کردم.

امسال می دانم خودم غفلت زده و خواب بودم.

هر سال از ترس اینکه مبادا به سحر برسم و اعمال مشترک و مخصوصه این شب ها به پایان نرسد سریع و بدون لحظه ای تامل می خواندم و رد می شدم.

اولین شب از این شب ها گذشت اما نه مثل گذشته.

روزم را با دیدن پدر و مادرم و بعد از وقفه طولانی یک هفته ای ندیدنشان آغاز کردم با انرژی مضاعفی که از هر دو گرفتم. به جای اینکه مثل هرسال از همسرم بخواهم که تنها حواسش به دعا و حضور قلبی باشد، امسال تنها از او خواستم که برایم دعا کند، مثل گویش کودکی هایمان از تهِ ته دل دعایم کند، می گوید چشم و می رود.

من می مانم و سکوت. به همه چیز فکر می کنم. به دیشب. به اولین موی سپید همسرم میان موهای بورش. به این که سهم من از این موی سپیدش چقدر است. به این که ماشین زیر پایش را فروخته و دَم نمی زند و روزه دار تا محل کارش می رود و برمی گردد. سهم من از این خستگی چقدر است. شرمنده می شوم از اینکه خرجم آنقدر زیاد است که حتی نمی توانیم به یک مسافرت داخلی فکر کنیم. وقتی از سرکار می آید و چشمانش برق می زند و می گوید آماده باش بعد از افطار برویم بیرون. شادیم از این خوشی های کوچک. فکر می کنم و دعا می کنم. دعا برای سلامتیش. دعا برای با هم بودنمان و شُکر برای حضور این آدم های خوبِ کنارم. می خواهم این شب قدر، قدرِ همه آدم ها را بدانم.

پ.ن: پیرو پست قبلی حالم خوبِ خوب است. اینها را می نویسم تا بعدها یادم نرود این روزها را. می نویسم تا مزه خوشی های آینده مان را با لذت بیشتری بچشم.