آنتون پاولوویچ چِخوف

شرمنده ام که به این سن رسیده ام اما تازه اولین کتاب از آنتوان چخوف را می خوانم. بانو با سگ ملوس و چند داستان دیگر. کتاب برای خودم نبود، قرض گرفته بودم و باید سریع می خواندم و تحویل می دادم. چاپ دوم سال 1370. طبیعتا رنگ کتاب زرد شده و با همان دستگاه های ماشین نویسی قدیمی تایپ شده است، با ترجمه ای کمی سنگین و برخی از کلمات آن آنقدر به هم چسبیده نوشته شده که تلفظ دقیق کلمات را دشوار می سازد. سال هاست از خواندن تاریخ ادبیات دبیرستان گذشته و من تنها تصویری از یک آدم عینکی روشنفکر از چخوف به خاطر دارم. جستجو می کنم و آنچه پیدا می کنم دقیقا همان چیزی است که از خواندن حتی چند داستان کوتاه از وی دستگیرت می شود، آزادیخواه، روشنفکر و مهم تر از همه بشردوست. البته مقدمه کتاب به کمکم می آید و برخی از داستان های کتاب را با اندیشه ای که در پشت آن است خلاصه می کند. به گفته همین دکتر زبان شناس که این مقدمه را نوشته چخوف هیچگاه نخواسته با تعبیر و تفسیر بنویسد و به تیزهوشی و نکته سنجی خواننده اش باور داشته. همین جمله رسالت خواننده را سنگین تر می کند. البته مشکل اصلی که با داستان هایی از این دست دارم اسامی ثقیل شخصیت ها و مکان های داستان است. در هر داستان برای هر شخصیت تقریبا سه اسم از یک ریشه و با تلفظ گوناگون نوشته شده و برای هر اسم زیرنویسی با عنوان  مصغر مهرآمیز و یا شکل رسمی آن. مثلا در داستان "شوخی" اسم یکی از شخصیت های زن داستان "نادژدا" است. در بعضی قسمت های داستان از شخصیت به همین اسم، نام برده می شود و در بعضی از قسمت های آن با عنوان "نادیا" که خلاصه شده "نادژدا" است و در بعضی جای دیگر با عنوان "نادنکا" که مترجم از آن به عنوان مصغر مهرآمیز(خلاصه شده خودمانی) نادیا یاد می کند. حالا فکر کنید به این اسامی سخت و چندگانه ، اسامی مکان ها و موقعیت ها نیز با شباهت بسیار به اسامی نیز اضافه شود. هر چند صفحه از داستان را که می خوانم شخصیت ها را به دلیل سنگینی و شباهت اسم هایشان (از نظر من) فراموش می کنم. بارها و بارها برمی گردم و از نو شروع  می کنم. البته اسامی و شخصیت ها مهم نیست و مهم همان پیامی است که چخوف می خواهد نجویده به من القا کند.

گاها فکر می کنم شاید بهترین زمان برای خواندن کتاب برای من همین اکنون بوده است، در این شرایط  و با همین وسواس...