پر از تناقض

این روزها بد می خوابم. ساعت 9 شب خواب عمیقی مرا فرا می گیرد و به زور چشم هایم را باز نگه می دارم. خواب یکی از لذت های زندگی من است و نمی توانم به راحتی بگذرم. می خوابم و خواب های خوب می بینم. بنا به عادت هرشب، همسرجان راس ساعت 12 بیدارم می کند تا آمپولم را بزنم. بیدار می شوم و بعد از آن خواب از من می گریزد. با همه چیز کلنجار می روم. خانه تمیز می کنم. ملزومات غذای فردا را حاضر می کنم. سری به لباس های کثیف می زنم و ماشین لباسشویی را روشن می کنم و همزمان کتاب می خوانم، تلویزیون می بینم و ایمیل چک می کنم. اما باز خواب به چشمم راهی ندارد. به ناچار 7 صبح می خوابم و همان موقع همسرم تازه از خواب شبانه اش بیدار می شود.

***

خواهر کوچیکه زنگ می زند و می خواهد برای ویزیت شدن مورد جراحی بینی همراهیش کنم. می پذیرم و از این تجربه جدید استقبال می کنم. خوشحال است و پر انرژی و جویای زیبایی. همراه این سرزندگیش می شوم. در مطب دکتر نشسته ایم تا نوبتش شود، همان موقع دوست صمیمی ام پیغام می دهد. می گوید سونوگرافی، جنینش و صدای قلبش را ندیده و نشنیده است. پوچِ پوچ بوده است. غم دوستم، غم من می شود.

***

شاگرد قدیمی ام بعد از مدت ها یادم افتاده و می خواهد چند تا از عکس های عروسی ام را برایش بفرستم. می گردم و با اینکه برایم سخت است عکس ها را پیدا می کنم و چندتای مناسبشان را انتخاب می کنم و می فرستم. با اینکه به عروسی آمده اما اول کلی تعریف می کند و ذوق زده می شود و طبیعتا من هم از این همه تعریف راضی و غره میشوم بعد می گوید چرا شما با بقیه فرق دارید. پیگیر سوالش می شوم و می گوید "معمولا همه آقایون بعد از ازدواج پُرتر می شوند و عروس خانمها به صرافت لاغر شدن می افتند. اما شما .... دقیقا برعکس شده". همان لحظه تمام رژیم های لاغری را مرور می کنم و عصبانی ام از دست بی اشتهایی همیشگی همسرم. با این حرفها دلم برای سلامتی روزهای قبل ازدواجم تنگ می شود.

***

اول با خواهر کوچیکه قرار سینما می گذاریم و دونفره می رویم و می خندیم و آدمهایی را می بینیم که برای هرکاری آمده اند جز فیلم دیدن، فیلم غمگین است اما ما یاد شادی های مشترکمان می افتیم و باز می خندیم و پفک می خوریم. بعد به خانه پدرم می رویم و همه سختی های زندگی این روزهایم را می گذارم پشت درشان و می روم داخل. همه چیز خوب است. پدرم غافلگیرانه درِ کیفم را باز می کند و کیفم پر می شود از عطر سیب های ترش. از کار پدرم می خندم. پرانرژی می شوم برای فردا. آخر شب با همسرم راهی خانه خودمان می شویم که تلفن خانه شان زنگ می زند. مادربزرگم حالش بد است و رنگ از روی پدر و مادرم می گریزد. همسرم می گوید تو بمان و خودش می رود که مادربزرگم را به بیمارستان برساند و من نگران منتظرشان می مانم.

***

چندروز است که دلم گل و گلدان می خواهد. به چند بازار گل سر می زنیم و آنچه می خواهیم نمی یابیم. مجموعه ای از گل های آپارتمانی را پیدا می کنم که یک زوج می خواهند اینترنتی بفروشند. اما با همسرجان می رویم تا بپسندیم و بخریم و بیاوریم. گلدان های پُرگل را که می بینم ذوق زده می شوم. من انتخاب می کنم و همسری چک و چانه می زند. آقای فروشنده می گوید"همسرم برای این گل ها زحمت بسیار کشیده و به اجبار می خواهیم بفروشیمشان" و انصافاً پربرگند و سبز. خانم هم با همسرجان کنار نمی آید و از هزار تومان تخفیف نمی گذرد. اینقدر این گل ها را دوست دارم که سر قیمت همسر را راضی می کنم و پولشان را تمام و کمال می دهیم و با دقت تمام  گلدان ها را در سبد گذاشته و با احتیاط با طناب می بندیم و در صندوق ماشین گذاشته و به خانه می آییم. تمام طول مسیر را آهسته می آییم تا مبادا آسیب ببینند. به خانه می رسیم. در کمال تعجب دوتایشان شکسته اند و باقی، ظرف این 4 روز زرد شده اند و پژمرده.

هیچکدام از خوشی های این روزهایم دوام ندارند.......