توقف

برای کاری مجبورم به بازار مروی سر بزنم. ورودی بازار را بسته اند و هیچ ماشینی حق تردد ندارد. برای اولین بار پیاده مسیر را طی می کنم. جز من هیچ زنی در آن مسیر نیست. در عجبم از این وضعیت. چیزهایی را می بینم که قبلا ندیده ام و تنها از آنها شنیده ام و خوانده ام. دارو فروشان به راحتی تردد می کنند و با پیشنهادات مکررشان اجازه عبور نمی دهند. کمی آن طرف تر دستفروشان و چرخی ها نشسته اند و چرخ هایشان بوی گند خرمای روزهای قبل را می دهد. خدا خدا می کنم که زودتر به کارم برسم و بازگردم. در همین بین چهره آشنای پسرک سیه چرده ی دست فروشی را می بینم که بساطش را پهن کرده. دیدن همین چهره آشنا بین این همه غریبگی باز هم غنیمت است. می ایستم. می پرسم تو که همیشه بساطت را بلوار کشاورز پهن می کنی، این وقت روز اینجا چه می کنی؟ می خندد و جوابی نمی دهد. نگاهی به قاب گوشی ام می اندازد و لبخند می زند. می فهمد که مشتری اش بوده ام. دوباره خرید می کنم و راهم را ادامه می دهم. فروشندگان همه به عربی صحبت می کنند. بد اخلاقند و به شدت بی انصاف. از قیمت هایشان که تعجب می کنم به راحتی از مغازه بیرونت می کنند. اینجا سرزمین توست اما مجبوری برای آنچه که می خواهی در برابر اینان که خود را محق می دانند سکوت کنی. کمی جلوتر یک جمعیت انبوهی ایستاده و اجازه عبور نمی دهند. هرچند لحظه یکبار یک نفر یه چیزی را اعلام می کند و سایرین یادداشت می کنند و به دیگران خبر می دهند.ناچاری تا پایان کارشان توقف کنی تا شاید گریزی از این جمعیت متراکم بیابی، در توقف چند دقیقه ایم در این مسیر فکر می کنم. فکر همیشگی ام، من این شهر را دوست ندارم.....

چند روز است درگیر کاری هستم که به شدت فیزیکی و زمان بر است. یک کار سفارشی است و باز بنا به رودروایسی مسخره همیشگی ام قبولش کرده ام. جدا از ارزشی که به کار افزوده ام، در نهایت حدود بیست و پنج درصد از میزان پرداختی مقرر شده، بیشتر هزینه کرده ام و بعد از پنج روز کار مداوم، درد پا و دست و کمر و تنگی نفس هم نصیبم می شود. همسرجان بعد از کلی شکوه و شکایت از شرایط و وضعیت و غری که به جانش می زنم می گوید ادای آدم های مظلوم را درنیاور، امثال شما ظالم پرورند. دوستم هم به من می گوید توسری خور. کار را طبق همان قرار قبلی، در زمانی زودتر از موعد تحویل می دهم و سفارش دهنده لبخندی از رضایت می زند.

همسرم و دوستم جفتشان درست می گویند.