وسواس

وقتی حرف از وسواس می شود، آنچه که در ذهن اکثر افراد متبادر می شود وسواس پاکیزگی است. یعنی همان حساسیت زیادی به تمیز بودن آنچه که در اطرافمان است و با آن سروکار داریم. کاری ندارم که وسواس مدل های مختلف دارد. من هم وسواس دارم. وسواس پاکیزگی. اما وسواس من در هیچ کدام از تعاریف و دسته بندی معمول انواع وسواس قرار ندارد. مثلا مادرشوهرم خانه زندگی تمیزی دارد. همه چیز بسیار بسیار مرتب است و هرچیزی در جای خودش، به همه هم می گوید وسواس دارم و همه هم معتقدند که خانم فلانی وسواس دارد و خانه اش از تمیزی برق می زند. اما امان از خانه زندگی من. من فقط می دانم که وسواس من از همه جدی تر است. مشکل از اینجا شروع می شود که من تحمل دیدن کثیفی را ندارم. بنابراین نمی توانم با به هم ریختگی و کثیفی خانه و زندگی روبرو شوم چون حالم بد می شود. از لباسی که یکبار هم شسته شود و نو نباشد بدم می آید، به خاطر همین اکثر لباس ها را بعد از شسته شدن به کشوی لباس ها حواله می کنم و ممکن است کشو برای ماه ها باز نشده باشد. موقع خواب از اینکه پتو یا ملافه ای روی خودم بیندازم بدم می آید. به سبد زباله ظرفشویی نه می توانم نگاه کنم چه برسد که بخواهم خالی کنم تا شاید یک موقعی همسرجان دلش بخواهد خالی اش کند. خانه به هم ریخته است و من رویم را برمی گردانم تا نخواهم به این به هم ریختگی نگاه کنم. از ترس رو به رو شدن با کثیفی و آشفتگی سعی می کنم به سراغشان نروم و اوضاع خانه هرروز بدتر می شود و باز دست همسرجان باسلیقه ام را می بوسد. مثلا کمتر موهایم را شانه می کنم تا مبادا مویی از سرم بیفتد ودیدن مو حالم را از بد هم بدتر کند.  البته در برابر آنچه که مجبورم مرتب با آن در ارتباط باشم بی نهایت زیاده روی می کنم. مثلا کنار ظرف مایع دستشویی یک ظرف سفید کننده (همان وایتکس) گذاشته ام و دست هایم را با آن می شویم و مرتب هم بو می کنم تا بوی وایتکسش نپرد. اینها هیچ کدام خوب نیستند. اما هرکس به خانه مان بیاید نمی فهمد اوضاع از چه قرار است. ظاهر خانه حکایت از بانوی شلخته و تنبلش دارد. اما خانه من در عین تمیزی، ناتمیز است.