کوتاه

خیلی کوتاه بود.

کوتاه تر از آنچه که همیشه می شد پیش بینی کرد.

دوز دارو بالاتر رفته بود.

ساعت 1.5 شب. اینبار نوبت پای چپ بود. خوب بودم. بدون هیچ گونه ترس از رویدادهای هیچ وقت پیش نیامده. مثل نه ماهه گذشته چشم بسته می زدم.

یک چشمم به تلویزیون بود و یک چشمم به هوایی که از سرنگ خارج می شد. در همین بین با همسرم حرف می زدم و از خاطرات مهمانی همان شب می گفتیم و می خندیدیم.

همسرجان خواست کمکم کند اما خندیدم و با همان نگاه خندان تشکر آمیز، به تنهایی ادامه دادم. مثل همیشه سوزن فرو رفت، دارو تخلیه شد و سرنگ خالی در دستانم بود.

خونِ بیرون زده، سیاه بود و نفس تنگ بود و رنگم کبود. آشنا نبودم با هجمه خونی که به گردن و صورتم می دوید. همه چی خاموش شد. سکوت

سی دقیقه بعد روی تخت بیمارستان بودم، با همراهی کپسول اکسیژن و قطرات سرمی که تند و تند در پی هم می دویدند.

خدا رو شکر برای حضور همیشگی همراهم....

پ.ن: دارو هم مثل من خوابش می آمد، مسیرش را اشتباهی رفته بود، وارد عضله نشده بود....