گذشته

روزها قبل که مسیر پیاده روی ام را دور می زدم سری هم به سرای کتاب محله زدم، البته کتاب ها چنگی به دل نزدند و برای اینکه دست خالی بیرون نیایم کار فقط به خریدن چند حلقه سی دی فیلم کشید. چند روز پیش خواهرجانم مهمانمان بود و برای رفع بی حوصلگی عصرانه مان، یاد همان چند فیلمی افتادم که بعد از خریدشان گوشه همان کشوی فیلم ها افتاده بودند و خاک می خوردند. گذشته. فیلمی که دوست داشتم ببینم و چه توفیقی بالاتر از اینکه در کنار خواهرجانِ فیلم دوستِ فیلم شناسم، آن را ببینم. من زیاد فیلم نمی بینم و طبیعتا اطلاعات کمی دارم. اما برخلاف خواهر جانم این فیلم را دوست داشتم. این فیلم را دوست داشتم چون آدم های این فیلم مثل همین آدم های الان اطرافمان، تمامشان خاکستری بودند. بد نبودند. نه می توانی مقصرشان کنی، نه می توانی برایشان دل بسوزانی، نه می توانی حقی به آنها دهی و نه حتی حقشان را از دستشان بگیری،حتی برای همان کودک کوچک فیلم. حتی اگر از جای دیگری باشند. برایم مهم نیست که این آدم ها چه گذشته ای داشته اند، مثل دغدغه همیشه زندگیم، اینکه همیشه سعی کردم فارغ از واکاوی گذشته آدم ها باشم و قضاوتشان نکنم. البته از جاذبه هنر فرهادی هم نمی توان گذشت، تمام رویدادهای داستان علت و معلولی در پی هم می آیند و می روند و بعد یکدیگر را نفی می کنند.

پ.ن : باز به پیشنهاد خواهرم، بعد از فیلم بخش پشت صحنه را هم دیدیم. کاری که هیچ وقت نمی کنم. در میزگردی که فرهادی با عوامل فیلم داشت در مورد موضوعی صحبت می کند که نه من و نه خواهرم در طی فیلم اصلا متوجه اش نشدیم ولی فرهادی ساعت ها در مورد این موضوع صحبت کرد.

نتیجه اخلاقی: پشت صحنه و آنونس های فیلم ها را از دست ندهید.

پ. ن 2: من نقد فنی بلد نیستم، نقد معمولی هم نمی دانم.