ای کاش می توانستم

دیروز با یکی از دوستان دوران دانشگاه بعد از مدتها مشغول صحبت شدم. با این دوست عزیزم همان سال اول ارشد آشنا شدم. یادم می آید آن روزها 2 ماه بود که عقد کرده بود و دغدغه مراسم ازدواج داشت و خرید جهیزیه و من هم دغدغه داشتن فرزند. نمی دانم ولی خیلی به هم اعتماد کرده بودیم، با اینکه تنها چند روز از دوستیمان می گذشت اما راحت حرف می زدیم، انگار از پسِ یک آشنایی و اعتماد عمیق کنار هم نشسته بودیم. او از نگرانیش می گفت و من از شرایط زندگیم و دوراهی ها و تصمیم های نگرفته ام. یادم می آید همان موقع ها گفتم که همسرم به شدت عاشق بچه است و من مخالف هستم. در مورد شرایط  زندگیم و اینکه با این اوضاع نمی توانم چنین تصمیمی بگیرم صحبت می کردیم، مدام دلداریم می داد و به مادرشدن تشویقم می کرد.

 این روند ادامه داشت و تا اینکه بعد از دوماه رفتارش تغییر کرد، به شدت گوشه گیر شده بود و کم صحبت. هر چه سعی می کردم نزدیکش شوم، دورتر می شد. حدس می زدم با همسرش و زندگی تازه اش مشکلاتی دارد، گفتم می دانم چه مشکلی داری و او گفت نمی دانی. گفتم به خدا روزهای اول برای همه از این مشکلات هست و باز گفت نه هیچکس چنین مشکلی ندارد. پافشاری کردم و ادامه دادم که می دانم و شرایطت را کاملا درک می کنم، عصبانی تر شد و گفت که تو هیچوقت این شرایط را تجربه نکرده ای، بعد از آرام شدن به صحبت هایش ادامه داد. باردار بود و یک سال به زمان برگزاری مراسم ازدواجشان مانده بود. مصرانه تصمیم داشت که داستان را ختم کند، انگار جایمان عوض شده بود. حالا من بودم که دلداریش می دادم. حرف زدم و حرف زدم. انقدر برایش حرف زدم تا غصه هایش را فراموش کند. آن روز وقتی خداحافظی کردیم حالش بهتر بود، تشکر کرد و گفت روی حرف هایم فکر می کند.

بچه ماند و این دوست عزیزم دو ماه بعد مراسم ازدواجش را برگزار کرد و چند ماه بعد مادر شد. همان روزهای قبل از تولد کودکش که در تلاش بودم تا کودکش را حفظ کند قول دادم تا جایی که بتوانم کمکش کنم. خیلی از خریدهایش را انجام دادم و وظیفه پیدا کردن آرایشگاه و مزون لباس را برعهده گرفتم. از آن روزها گذشته، دیروز بعد از سه سال برایم نوشته: سلام، خوبی؟ باردار نیستی؟ و من از فرزند سه ساله اش می پرسم، می گوید که شیطان است و جان به لبش کرده، اما در نهایت می خندد و تشکر می کند، می گوید اگر آن روزها کنارم نبودی و کمکم نمی کردی این بچه هم نبود.

آن چه که از ظواهر امر به نظر می رسد خدا را شکر زندگی خوبی دارد. همسر مهربان و کودکی که از آب و گل درآمده است. شاغل است و از تجارب شغلیش راضی است. اما من همان آدم چند سال پیشم با شرایط نامساعدتر. باورم نمی شود که آن حرف ها را من زده باشم، کاش برای خودم هم واعظ خوبی بودم. کاش می توانستم به خودم هم کمک کنم.